De Vos

Op een mooie ochtend wandel ik met mijn hond langs het kanaal. Dit is een erg lang en stil zandpad, waar ik zelden iemand tegenkom. Je zou het ‘saai’ kunnen noemen, maar ik vind het heerlijk. Soms zie ik zelfs reeën in de verte op het veld staan.

Als ik bijna bij de volgende brug ben, passeer ik een weilandje waar jarenlang een oude shetlander pony stond. Het arme dier stond er moederziel alleen en knorde vaak als hij mij zag. Ik had tenslotte altijd iets lekkers voor hem bij mij. De shetlander is er helaas niet meer en er rest niets anders dan een verwaarloost weilandje, bosschages erom heen en een schuilstalletje waar nog een stapel stro ligt die als een warme deken fungeerde bij koud weer.

Ik kijk naar de schuilstal en zie iets vreemds. Het zal wel een oeroud instinct zijn, maar iets wijkt af van het patroon dat in mijn hersenen zit. Er steken namelijk twee, zwart omrande driehoekjes omhoog uit het stro en ik sta dan ook stil om het beter te kunnen zien. Mijn hond komt onmiddellijk naar mij toe rennen, want stil staan betekent vaak dat hij moet komen. De twee driehoekjes komen omhoog en tot mijn grote verbazing sta ik ineens oog-in-oog met een prachtige vos. De vos kijkt mij even verbaasd aan als ik hem aankijk, maar niet voor lang. Hij vindt mij én de hond iets te veel van het goede. Hij springt razendsnel op, schiet de stal uit, gaat onder de omheining door en verdwijnt in de bosschage. Een paar tellen later ben ik hem kwijt. Ik zie hem nergens meer.

Thuis vertel ik mijn avontuur aan mijn dochter die het vervolgens heeft over een term ‘The landscape of fear’. De vos is een schichtig dier en super voorzichtig. Door zijn grote angst voor de mens zie je hem eigenlijk zelden. Ze trekken zich steeds dieper terug in de natuur, waardoor ze meer kans hebben om te overleven. Maar kunnen ze zich nog wel terugtrekken? Zijn er nog genoeg gebieden waar de vos kan leven zonder met de mens in aanraking te komen?

Jagers mogen graag jagen op vossen. Ze waren tenslotte vroeger de schrik voor iedere plattelandsbewoner, doordat zij complete slachtpartijen aanrichtten onder de kippen. De vos had een negatief imago en niets was mooier dan een vossenjacht. Helaas is dit nog steeds zo. Een vos is en blijft een geliefd object om op te jagen ofwel dood te schieten.

Ik ben heel erg verrast dat ik überhaupt een vos heb gezien. Ja, ze bestaan nog! In al die jaren dat ik hier wandel, was dit slechts de derde keer dat ik een vos zag. En dit keer een levende! Ik heb spijt dat ik de vos heb verjaagd door stil te staan en hem aan te kijken. De volgende keer zal ik doorlopen en doen alsof ik hem niet zie. De vos mag van mij lekker slapen in dat vervallen stalletje. Ik vertel het verder aan niemand. En zeker niet aan de jagers.

Maria Brouwer

7 januari 2022