Hertenman

Tijdens mijn dagelijkse wandeling met mijn hond langs het kanaal kom ik ze altijd tegen. ‘Ze’ zijn een groepje van drie reeën, vroeger waren dit er overigens acht… Ze zien mij, kijken mij net zo lang na tot ik uit hun gevarenzone ben verdwenen en gaan dan weer verder met grazen.

De afstand tussen mij en de reeën is groot, minstens 500 meter. Echt dichtbij zal ik nooit komen en dat is mijn doel ook niet. Ik ben allang blij dat ze niet op de vlucht slaan en de weg over rennen. Ik moet er niet aan denken dat ze door mij verongelukken of een ongeluk veroorzaken. Vaak denk ik dan aan het boek dat ik onlangs las: ‘Hertenman’ geschreven door Geoffroy Delorme, een Franse docent, schrijver en natuurfotograaf.

Dit boek is een vertaling van het Franse boek ‘L’homme-chrevreuil’. Het boek gaat echter over reeën. In de Nederlandse taal is een ‘hert’ een familienaam voor verschillende hertachtigen, zoals edelhert, damhert en ree. In het Frans is het verschil tussen hert (cerf) en ree (chevreuil) minder groot. De keuze voor de titel ‘Hertenman’ is dus puur esthetisch.

Hertenman leeft zeven jaar lang in het bos van Bord-Louviers, een natuurgebied in Normandië. Hierdoor is het boek dan ook razend populair in Frankrijk. Als Hertenman zeven jaar lang over de Veluwe had gezworven, was hij waarschijnlijk ook hier een groot fenomeen geweest.

Hertenman bestudeert het leven van reeën en maakt vele foto’s. Doordat hij zich hier steeds intensiever mee bezighoudt, sluit hij vriendschap met enkele reeën en besluit te gaan leven zoals zij.

De afstand tussen mij en de reeën is minstens 500 meter. De Hertenman krijgt het voor elkaar dat een van de reeën op een dag naast hem komt zitten, zijn hoofd op zijn benen legt en in slaap valt.

Het boek is geen survival boek maar een realistisch verslag. Hertenman bouwt geen hutten, jaagt niet om vlees te kunnen eten, maar zwerft met de reeën mee en leeft van wat hij kan vinden in de natuur. Af en toe sluipt hij het dorp in en laadt thuis de batterijen van zijn camera op en eet de ijskast leeg. Ondanks de honger, hetgeen een aanslag op zijn lichaam is, houdt hij deze levensstijl zeven jaar lang vol. Op een dag besluit hij terug te keren naar de bewoonde wereld, want hij kan de mens veel leren over reeën en hun natuurlijk leefgebied. Dit laatste wordt voor de reeën steeds kleiner, met alle akelige gevolgen voor hun aantallen. Ook verheft hij zijn stem tegen de jacht. De jacht is afschuwelijk, overbodig en maakt het evenwicht in de natuur totaal kapot.

Terwijl ik langs loop en de reeën mij vanuit de verte gadeslaan, weet ik het ineens zeker. Ze kennen mij en mijn hond zo langzamerhand net zo goed als ik hen. De ree is een zeer intelligent dier en heeft een olifantengeheugen. Ik heb veel over reeën geleerd van Hertenman en daarvoor ben ik hem dankbaar. Dit boek zou verplicht leesvoer moeten zijn voor jagers. Wedden dat ze dan wel drie keer nadenken voor ze hun kogels op deze prachtige dieren afvuren?

Maria Brouwer

20 april 2022