Bij ons in de omgeving wordt gejaagd – en hoe. We worden soms van drie kanten tegelijk onder vuur genomen. In de zomer worden we om zes uur ’s ochtends al wakker geknald. En het mag allemaal van de wet. Het is ons probleem: de hobby van de één gaat boven de rust van een ander. Bovendien is het nodig, hè? Jagers schieten naar eigen zeggen, omdat het nut heeft. Door op ganzen te schieten, verlagen ze het ganzenbestand bij ons algauw van 10.000 tot 9.994 per week. Schieten ze op drie plaatsen tegelijk, dan hou je er nog altijd 9.982 over. De overheid doet serieus alsof dit de oplossing voor de ganzenoverlast is.

Maar we zien ook dingen die niet mogen. Ze schieten vlakbij de huizen. Ze schieten tussen broedende weidevogels. Ze schieten op dieren waarop niet gejaagd mag worden. Ze schieten als het mistig is. We hebben loodhoudende munitie op het jachtterrein gevonden. Vrijwilligers van Animal Rights hebben een aangeschoten kolgans gevonden die al dagenlang zwaargewond rondliep; het dier moest door een dierenarts uit zijn lijden verlost worden. We hebben gezien hoe ze vlakbij ons een haas dood knuppelden. Bovendien zijn het zulke prutsers dat ze al eens een paard en een huis hebben geraakt.
We hebben foto’s en filmpjes waarop de misstanden te zien zijn. Toch zijn ze er tot nu toe elke keer mee weggekomen. Een oud boswachter in de buurt kent het probleem. Slechts één op de tien overtredingen die hij meldde leverde, naast heel veel werk, een te verwaarlozen boete op.

Met een groep bezorgde bewoners hebben we de laatste weken wéér melding gemaakt bij elke overtreding. Het lijkt erop dat die, dit keer, wel serieus wordt genomen, al is het nog te vroeg om te juichen. De kans is reëel dat het weer bij een standje zal blijven. Maar ook dan blijven we doorgaan. We blijven kijken, filmen en melden. In België is een heel dorp in opstand gekomen tegen de overlast van de jagers. Sindsdien worden ze serieus genomen. Wij gaan die kant ook op. Ons probleem wordt hun probleem.

Jan Paul Schutten

2 februari 2020