Vluchten kan niet meer

Daar lig je dan. Verscholen in het hoge gewas, alleen jouw grote oren steken eruit. Waakzaam bewegen ze heen en weer. Je moet bijna gaan bevallen. Helaas heb je geen veilige beschutting kunnen vinden. Jouw gekozen plek loopt langs zanderige landbouwwegen. Vorig jaar ben je hier ook bevallen en kon je kalf nog maar net ontsnappen aan de grote maaitractor. Ze was gelukkig net oud genoeg om weg te vluchten. Een maand later overstroomde het land. Je kon nog op tijd wegkomen voor het aanzwellende water. Ook je kalf zwom naar hoger gebied. Een voorbijganger ving haar op en zette haar aan land. Of jouw kalf jou toen weer gevonden heeft, weet ik niet.

Op de landbouwpaden wandelen veel mensen met hun honden. Ondanks waarschuwingen om de hond aan te lijnen, omdat hij jou en je kalf zou kunnen doodbijten, laten zij hun hond onbekommerd door het hoge gras rennen.  “Mijn hond moet beweging hebben”, zeggen ze onderwijl kijkend op hun smartphone. Ze tonen geen enkele empathie en hebben geen mededogen. Elke dag ben je waakzaam, bescherm je je kalf en voedt haar onder hoge stress. Regelmatig vlucht je in paniek weg voor een hond. Dan ren je hard van je kalf weg om de hond van haar af te leiden met gevaar voor eigen leven. Vanaf 15 oktober lopen jagers met hun honden door het hoge gras om hazen af te schieten. Door al dat geknal schrik je en sla je weer op de vlucht. Dan komt de maand januari eraan. Vlak bij jouw plek staat een hoogzit. Je moet dan zeer waakzaam zijn voor de jagers want nu ben jij het haasje. Ze proberen je te lokken met een liksteen en wat voer. Een harde knal… mis… deze keer wel. Vorig jaar is het de jagers niet gelukt je af te schieten. Ze vinden dat je hier niet hoort. Maar beslis jij dit niet zelf? Je bent het ultieme scharrelvlees zeggen de jagers, je hebt een goed en vrij leven gehad. Is dat zo?

Nee, vluchten kan je niet, je zou niet weten hoe, je zou niet weten waar naartoe…

Marianne Oudenhuysen