Er zijn twee soorten mensen. Zo zijn er mensen die genieten bij het zien van een imposant hert, een prachtige vos of een sierlijke troep ganzen in V-formatie. En er zijn mensen die bij het zien van deze dieren denken: ‘Daar wil ik zo snel mogelijk een kogel doorheen jagen.’ We kunnen natuurlijk alleen maar speculeren over wat er mis is gegaan in het brein van deze laatste groep. Ze weten overigens prima dat dit niet helemaal goed bekt in gezelschap, dus zo gestoord zijn ze nou ook weer niet. Daarom hebben ze het niet over het doden maar over – hou je vast – het ‘oogsten van de natuur’. En een woord als ‘plezierjacht’ klinkt natuurlijk ook niet goed. Dat woord moet zoveel mogelijk vermeden worden. Daarom doen ze ook hun best om uit te leggen dat ze het helemaal niet leuk vinden om een dier te doden, maar dat ze het doen omdat het nu eenmaal moet. In kranten en tijdschriften kom je dit regelmatig tegen. En meestal wordt dan een vrouw naar voren geschoven om dit uit te leggen. Want zo’n aardige vrouw zou toch nooit voor haar plezier een dier doden? Alsof de jager met tranen in de ogen op een ree staat te richten en zachtjes prevelt: ‘Dit doet meer pijn voor mij dan voor jou, schat’, en vervolgens huilend de trekker overhaalt. Je zou het nog bijna geloven. Tenminste, als je ze niet lachend op foto’s zou zien staan met hun levenloze trofeeën. Als je zou vergeten dat sommige diersoorten juist worden gevoerd, zodat er later meer afgeknald kunnen worden. Of als je alle misstanden die regelmatig aan de kaak worden gesteld even buiten beschouwing laat.

Op de site van de Jagersvereniging vind je trouwens een andere verklaring voor de wil om te jagen: We jagen omdat we ons sterk verbonden voelen met onze natuurlijke omgeving. En jagen verstevigt die verbondenheid. Kennelijk is het doodschieten van dieren de enige manier voor hen om zich met de natuur te verbinden. Hm, misschien is er toch meer mis in hun hoofd dan ik aanvankelijk dacht.

Jan Paul Schutten

Foto vos: Henk Bos

11 mei 2019